Artykuł został napisany przez Dr Stephen A. Levine. Jest on uznawanym badaczem w świecie medycyny i ma duży wkład, jeśli chodzi o biochemii wolnych rodników – Antioxidant Adaptation: Its Role in Free Radical Pathology (Levine & Kidd, 1985). Tekst w nawiasach kwadratowych jest moim dopiskiem. Do napisania tego artykułu skłoniło mnie dość niespodziewane całkowite wyleczenie mojego bliskiego przyjaciela z zaawansowanego raka prostaty. Nie odczuwał skutków ubocznych kuracji, nie przyjmował żadnych innych suplementów ani leków. W tym wpisie cytuję niedawny artykuł opublikowany w Translational Oncology (listopad 2019 r.), „Phase 1 Study of Sodium Selenite in Combination with Palliative Radiation Therapy in Employers with Metastatic Cancer”1: „Niewiele wiadomo na temat stosowania selenu nieorganicznego w terapii przeciwnowotworowej. Nasze wyniki 1,2,3,4,5,6 , jak również wyniki innych grup7,8 potwierdzają nowatorski pomysł, że selen w postaci selenitu sodu może być stosowany w leczeniu raka prostaty, jak również innych rodzajów raka. Co ważne, selenit jest metabolizowany inaczej niż organiczne formy selenu, przy czym kluczową różnicą jest to, że metabolizm selenitu wyczerpuje komórkom rakowym ważny przeciwutleniacz - glutation i powoduje wytwarzanie nadtlenku, który jest wysoce reaktywnym i toksycznym rodnikiem, który następnie może prowadzić do powstawania innych toksycznych rodników. ” Ta kombinacja rodników oraz wyczerpanie glutationu w komórkach rakowych w tym ogólny deficyt enzymów antyoksydacyjnych może wyjaśnić znaczące efekty terapeutyczne, jak opisano powyżej. „Nasze badania kliniczne pokazują, że 1) komórki raka prostaty są bardziej wrażliwe na indukowaną apoptozę niż normalne komórki nabłonka prostaty oraz 2) selenit indukuje znaczne zahamowanie wzrostu dobrze ugruntowanych guzów nowotworowych u myszy w dawkach, które nie mają wykrywalnej toksyczności, gdy jest podawany zarówno dootrzewnowo, jak i doustnie zwierzętom nienowotworowym. Selenit zakłóca sygnalizację receptora androgenowego poprzez hamowanie ekspresji receptora androgenowego (AR) poprzez mechanizmy redoks obejmujące glutation, ponadtlenek i czynnik transkrypcyjny SP1". Selenit może uwrażliwiać szeroki zakres typów nowotworów. „W opisanym tutaj badaniu na ludziach dawki selenitu sodu wynoszące 5,5 mg, 11 mg, 16,5 mg, 33 mg i 49,5 mg podawano pacjentom z rakiem i jednocześnie z radioterapią paliatywną. Głównym celem badania było określenie bezpieczeństwa i tolerancji tej terapii skojarzonej”.1 Myślę, że ważne jest, aby zrozumieć niektóre szczegóły tego badania. Piętnastu pacjentów nadal przyjmowało leki przeciwnowotworowe oraz inne przepisane leki. Określoną dawkę selenitu podano im na dwie godziny przed radioterapią. Dlatego pacjenci prawdopodobnie mieli większe obciążenie toksyczne bez procedur detoksykacji, które mogłoby zastosować wielu lekarzy w alternatywnym świecie. Po drugie, pacjentom nie wolno było jeść ani pić w okresie dwóch godzin między spożyciem selenitu a radioterapią, aby uniknąć interferencji z oksydacyjnymi efektami terapeutycznymi selenitu takimi jak wyczerpywania glutationu w komórkach rakowych i innych jego potencjalnych efektów terapeutycznych. Selen może być bardzo cenny w leczeniu raka Po raz pierwszy usłyszałem o zastosowaniu selenitu w leczeniu pacjentów z rakiem w liście e-mail, który otrzymałem od pewnego Kanadyjczyka, który opisał mi pięć przypadków wyleczenia w Australii. Pierwsze cztery osoby miały zaawansowanego raka okrężnicy i spożyły 6 mg selenitu sodu rozpuszczonego w wodzie tuż po przebudzeniu. Jak zauważycie, są to bardzo wysokie dawki selenu. Najwyraźniej wszyscy zostali wyleczeni bez skutków ubocznych. Wspomniano również o pacjencie z rakiem prostaty, który również został wyleczony za pomocą 6 mg selenitu sodu po tej samej procedurze bez skutków ubocznych. W jakim stopniu ten email jest prawdziwy? Nie wiem. Kaznodzieja z Kenii W kwietniu 2022 roku mój przyjaciel, ukochany kaznodzieja z Kenii, zachorował i okazało się, że jego PSA wynosi 3000. Pokazałem mu list, który otrzymałem w sprawie przypadków australijskich. Modlił się i otrzymał polecenie przyjmowania selenu, zgodnie z przypadkami zgłoszonymi z Australii, jednak używając zaraz po przebudzeniu tylko 3 mg selenu rozpuszczonego w wodzie. Następnie przez dwie godziny nic nie jadł i nie pił. [Selen w formie selenitu sodu należy przyjmować na ok. 2 godziny przed posiłkiem. Selenitu sodu nie należy łączyć z witaminą C. Witamina C ogranicza jego wchłanianie.] W ciągu tygodnia jego intensywny ból ustąpił całkowicie. Leki przeciwbólowe na receptę, nie były już potrzebne. W ciągu dwóch tygodni wrócił mu apetyt i od tego czasu odzyskał utraconą wagę. Wcześniej schudł około 12 kg. Kontynuował przyjmowanie selenu przez cztery lub pięć miesięcy w dawce 3 mg. Odmówił dalszych badań laboratoryjnych, ale twierdził, że jest w pełni zdrowy. Oprócz jego żony i mnie było co najmniej pięć innych osób, które były świadkami jego szybkiego i całkowitego wyzdrowienia. Rak podstawnokomórkowy Dr Alfred Zamm, jest dermatologiem, ale szeroko zorientowanym w medycynie. W jednym z artykułów branżowych dr Zamm donosi, że selenit i glukonian cynku najwyraźniej wyleczyły pacjenta z rakiem podstawnokomórkowym.9 Jest to pojedyncza obserwacja przypadku klinicznego opisująca szybkie zniknięcie raka podstawnokomórkowego wkrótce po jednoczesnym podaniu selenitu sodu i glukonianu cynku. Pacjent nie stosował żadnych innych działań terapeutycznych ani suplementacji. Przyjmował łącznie 80 mikrogramów selenitu dziennie rozpuszczonego w wodzie. 40 μg - rano po przebudzeniu i drugi raz później w ciągu dnia. Następnie przez dziesięć minut nic nie jadł ani nie pił, żeby nie przeszkadzać selenitowi w działaniu. Przyjmował również do posiłków dwa razy dziennie po 30 mg glukonianu cynku. Pięć miesięcy później rak podstawnokomórkowy zniknął, a dwa lata później ta osoba była ciągle wolna od raka. Rak piersi Moja przyjaciółka Georgia miała raka piersi, jeszcze zanim ją poznałem. W 2017 roku leżała w łóżku przez około tydzień, narzekając, że jej rak piersi powrócił. Pokazałam jej list o pacjentach w Australii. Zaczęła przyjmować 1,5 mg selenitu dziennie i w ciągu pięciu lub sześciu dni odzyskała pełną energię. Przerwała terapię selenitem, ponieważ poczuła zawroty głowy. Wątpiłem, czy jej szybki powrót do zdrowia był spowodowany selenem, ponieważ efekty terapeutyczne były zbyt szybkie. Wyprowadziła się i niestety dowiedziałem się, że zmarła na raka trzustki mniej więcej rok później. Co mogłoby się stać, gdyby kontynuowała terapię selenitem? Biorąc pod uwagę szybką ulgę kaznodziei w objawach intensywnego bólu, myślę, że selenit sodu dał Georgii trochę wytchnienia. Inne przypadki Dwóch innych dobrze udokumentowanych pacjentów z rakiem próbowało selenitu sodu i musiało przerwać jego przyjmowanie z powodu objawów z przewodu pokarmowego, takich jak nudności i wymioty. Zbyt duża ilość selenu w organizmie objawia się między innymi zmęczeniem, nudnościami i wymiotami, bólami brzucha i biegunkami, zapachem czosnku w oddechu, przebarwieniem płytek paznokci czy obrzękiem płuc. Okres półtrwania selenitu wynosi 18,5 godziny. W pierwszym omawianym badaniu nie było żadnych działań niepożądanych przypisywanych selenitowi aż do dawki 33 mg, przy którym głównymi działaniami negatywnymi były skutki uboczne ze strony przewodu pokarmowego. U jednego pacjenta leczonego dawką 49,5 mg wystąpiły mocne objawy ze strony przewodu pokarmowego. Na tej podstawie badacze uznali, że najwyższa dopuszczalna dawka w tej grupie pacjentów powinna wynosić 33 mg. Podsumowanie Zauważmy, że dawki stosowane w badaniu i te, które omówiłem, są dawkami farmakologicznymi, znacznie wyższymi niż dawki odżywcze. Każdy, kto decyduje się na stosowanie selenu w tak wysokich dawkach, z jakiegokolwiek powodu, potrzebuje nadzoru lekarskiego i badań laboratoryjnych w celu monitorowania poziomu selenu. Według mnie istnieją pewne przesłanki z przypadków klinicznych i z cytowanego badania, że selenit sodu może być lepiej tolerowany przez niektórych pacjentów z rakiem niż u pacjentów bez raka. Istnieją jednak działania niepożądane zgłoszone w cytowanym powyżej badaniu u pacjentów z rakiem.1 Dlaczego niektórzy pacjenci z rakiem mogą tolerować podwyższone dawki selenitu? Cząsteczka selenitu prawdopodobnie działa jako bezpośredni utleniacz, ułatwiając zmniejszenie glutationu w komórkach rakowych. Sugeruje to bezpośrednią interakcję selenitu z komórkami nowotworowymi, a selenit jako reaktywny utleniacz może również wiązać się kowalencyjnie z tkanką nowotworową i być w niej związany lub sekwestrowany. W ten sposób może oszczędzić gospodarzowi ogólnoustrojowego obciążenia toksycznego (przynajmniej na pewien czas). Odkrycie, że selenit hamuje wzrost komórek nowotworowych, zwiększa apoptozę tych komórek rakowych i prowadzi do zwiększonej produkcji nadtlenków, jest również w dużej mierze spowodowane jego bezpośrednim i pośrednim działaniem utleniającym. Terapie oksydacyjne są stosowane w leczeniu raka od wielu dziesięcioleci. Komórki nowotworowe mają klasyczny niedobór antyoksydacyjnych systemów enzymatycznych, co ważne, zarówno miedziowo-cynkowych, jak i manganowych odmian dysmutazy ponadtlenkowej, katalazy i peroksydazy glutationowej. Te antyoksydacyjne enzymy ochronne stanowią potężną barierę ochronną przed reaktywnymi wolnymi rodnikami i chemikaliami typu nadtlenków. Zarówno radioterapia, jak i wiele rodzajów chemioterapii działa poprzez wytwarzanie wolnych rodników, które stają się środkami terapeutycznymi. Uważa się, że te niedobory enzymów powodują, że komórki nowotworowe są podatne na leczenie oksydacyjne.10 Dlatego mechanizmy opisane w pierwszym badaniu są zgodne z motywem oksydacyjnym typowych chemioterapii medycznych i radioterapii. Rolą obu rodzajów dysmutazy ponadtlenkowej jest detoksykacja ponadtlenku. W cytowanym badaniu stwierdzono, że selenit generuje ponadtlenek, więc tkanka nowotworowa prawdopodobnie byłaby bardziej podatna na dalsze uszkodzenia oksydacyjne, a zatem bardziej podatna na apoptozę. Niedawny artykuł przeglądowy omawia terapeutyczne znaczenie przeciwutleniaczy w guzach mózgu i można zobaczyć te same motywy redoks.11 Czterdzieści lat temu stosowałem selen, aby poprawić moją tolerancję chemiczną.10 Ponadto dr Alfred Zamm i dr Michael Rosenbaum powtórzyli własne badania, aby znaleźć podobną poprawę u wrażliwych chemicznie pacjentów z selenem. Wiemy również, że selen w różnych formach może chronić przed zachorowaniem na raka. Teraz odkrywamy, że selenit sam w sobie może być obiecującym lekiem na raka.
