Szkło szkłu nierówne. Wytwarza się je przez podgrzanie piasku, a następnie pozostawia do ostygnięcia.
Piasek, czyli dwutlenek krzemu, ma wysoce uporządkowany układ atomów krzemu i tlenu. Innymi słowy, ma dobrze określoną strukturę krystaliczną. Kiedy piasek jest upłynniany przez ciepło, a następnie schładzany, ten uporządkowany układ atomów jest tracony, co skutkuje bardziej przypadkowym wzorem charakterystycznym dla szkła. Mówi się, że piasek został „zeszklony”.
Aby szkło nabrało trwałości i szczególnego blasku, to dodaje się niego związki ołowiu. A taki twór nazywa się „kryształem ołowiowym”. Zwykle szkło kryształowe zawiera od 24-32% tlenku ołowiu.
Jeśli napoje są przechowywane przez długi czas w karafkach wykonanych z kryształu, to mogą do nich wyciekać niewielkie ilości ołowiu. Maksymalny dopuszczalny poziom ołowiu w wodzie pitnej to 50 mikrogramów na litr, a przechowywanie np. wina porto może stopniowo zwiększać stężenie ołowiu nawet 50-krotnie i to w zaledwie cztery miesiące, z 90 do 4000 mikrogramów na litr.
Brandy przechowywana przez pięć lat (w takim szkle) może zawierać ponad 20 000 mikrogramów ołowiu na litr.
I choć z trzymaniem mocnych alkoholi w kryształowych karafkach w krótkim czasie nie ma problemów, to w długim okresie czasu może być niebezpieczne.