Celem tej serii jest edukacja społeczeństwa, korzystając z literatury medycznej, którą środowisko medyczne dysponuje, ale zwykle nie udostępnia rodzicom, aby pokazać rodzicom, że są jeszcze inne informacje, które musisz znać aby dokonać świadomego wyboru dotyczącego szczepień. Pamiętaj, że to informacja medyczna, a nie „opinia”.) - Hilary Butler (dr Robert Reisinger Memorial Trust) Można by pomyśleć, że przed opracowaniem szczepionki przeciwko krztuścowi naukowcy faktycznie zrozumieli, czym jest odporność i jak układ odpornościowy reaguje na bakterie krztuśca. Niestety, tak nie jest. Jeśli chodzi o określenie sposobu rozwoju odporności, wiek XX można najlepiej opisać jako „latanie na ślepo”… ponieważ jedyną „obsesją” były „przeciwciała” we krwi. Zakładano, że do zapewnienia odporności na krztusiec wystarczą przeciwciała i nic innego się nie liczy. Immunolodzy nie zdawali sobie sprawy, że ich wiedza w tym temacie jest błędna lub conajmniej niewystarczająca. Jak mówi dr Leef który wykonał ogromną pracę badawczą dotyczącą krztuśca : „Zrozumienie natury odporności ochronnej na pałeczkę krztuśca (Bordetella pertussis) jest interesujące nie tylko ze względu na wiedzę o podstawowych mechanizmach, ale także przy projektowaniu strategii szczepień. Same specyficzne przeciwciała nie były wystarczające do zapewnienia optymalnej ochrony i odwrotnie, optymalną ochronę można łatwo wykazać przy wyraźnym braku specyficznych przeciwciał. To z kolei może wyjaśniać trudności w ustaleniu ostatecznych ilościowych korelatów serologicznych ochrony w badaniach szczepionek przeciw krztuścowi.” „Pomimo wielu lat stosowania szczepionek charakter ochronnej odporności na krztusiec wywołanej naturalną infekcją lub szczepieniem pozostaje słabo poznany. Wczesne badania kliniczne pełnokomórkowych szczepionek przeciwko krztuścowi sugerowały, że ochrona występuje w obecności wysokiego miana aglutynujących przeciwciał, ale w badaniach klinicznych szczepionek bezkomórkowych trudno było określić ilościowe korelacje między specyficznymi poziomami przeciwciał przeciw krztuścowi a ochroną przed chorobą.”1 Większość infekcji wystąpiła u dzieci w wieku 12 lat. „Wszystkie wcześniejsze badania sugerują, że bardzo wysoki odsetek dzieci w dużych populacjach nieszczepionych został zakażony Bordetella pertussis przed 10. rokiem życia. Istnieje kilka powodów, aby przypuszczać, że odsetek ten zbliżał się do 100%, a niezgłaszanie przypadków choroby wynikało głównie z zakażeń atypowych, bezobjawowych lub zapomnianych. Po pierwsze, niedawni autorzy oszacowali, że znaczna część (ok. 25 %) infekcji przebiega bezobjawowo (Linneman, 1979), a B. pertussis był wielokrotnie wykrywany u osób bez objawów.”3,4 (Lambert, 1965; PHLS, 1969). Nawet w 1984 r. dowody wykazały, że: „Najbardziej rozsądnym wyjaśnieniem tej obserwacji byłoby to, że wielu dorosłych, którzy mieli kontakt z tą chorobą, mimo że nie mieli potwierdzonej historii choroby, w rzeczywistości nie byli podatni i że większość z nich w rzeczywistości doświadczyła wcześniej nierozpoznanej infekcji. Krztusiec tradycyjnie uważany jest za chorobę wieku dziecięcego, rzadko zgłaszaną u dorosłych. To samo w sobie sugeruje, że większość osób została zarażona w dzieciństwie. Krztusiec nadal występuje rzadko wśród dorosłych. Chociaż w ostatnich latach pojawiło się kilka doniesień o krztuścu u dorosłych (Williams, 1981), nadal ponad 90% zgłoszeń dotyczy osób w wieku poniżej 10 lat. Oznacza to, że odsetek dorosłych odpornych – przynajmniej na rozpoznawalny krztusiec – jest bardzo wysoki.”2 W latach 80. młodym matkom powiedziano, że im więcej osób się zaszczepi, tym mniejsza będzie liczba osób podatnych (odporność stadna) i krztusiec wymrze. Jednak, jak stwierdza dr Fine, już wtedy wiedziano, że tak nie jest: „Choć można intuicyjnie oczekiwać, że szczepienie dzieci powinno zmniejszyć liczbę osób podatnych na zachorowanie, istnieje jednak znaczna część teorii sugerującej, że niekoniecznie tak jest – wręcz przeciwnie, umiarkowany poziom szczepień powinien mieć bardzo niewielki wpływ na całą podatną populację.” Fakt ten potwierdzają dane z Nowej Zelandii. Co zatem poszło nie tak? W nowszym badaniu dr Wearing 09 postulował, że naturalna odporność wynosi około 30 lat: „Nasze szacunki sugerują, że średni czas trwania odporności jest znacznie dłuższy niż obecnie sądzono (co najmniej 30 lat), ale niektóre osoby utraciłyby odporność dość szybko”. W tym kontekście ważniejszy był fakt, że odporność naturalna (a nie odporność wywołana szczepionką) powoduje, że bardzo małe dzieci są chronione przez matki. „Dlatego też matki w erze przed szczepieniem przeciwko krztuścowi, z których większość w dzieciństwie chorowała na krztusiec w sposób naturalny, mogły biernie przenosić na nowo narodzone niemowlęta specyficzne przeciwciała, które chroniły je przed ponownym zakażeniem, zapewniając im ochronę przed krztuścem przez większą część pierwszego roku życia." Jednakże wysiłki mające na celu udowodnienie, że matki mogą zapewnić swoim dzieciom ochronę, nie zostały wykazane: „Chociaż istnieje wysoce istotna korelacja między poziomem przeciwciał anty-PT IgG wywołanych szczepionką w surowicy a ochroną przed krztuścem, nie ma ostatecznego korelatu serologicznego ochrony przed Bordetella pertussis. Dlatego trudno jest określić ilość noworodków urodzonych z ochronnym poziomem przeciwciał matczynych.” Wykazano również, że w przeciwieństwie do naturalnej odporności obecne szczepionki zapewniają wyjątkowo ograniczoną ochronę. Dr Feunou pisze: „Postępujące osłabienie odporności wywołanej szczepionką, niewątpliwie ma związek z ponownym pojawieniem się krztuśca. Badania uzupełniające z badań klinicznych oceniające odpowiedź immunologiczną indukowaną aPV u dzieci wykazały, że 15–33 miesiące po pełnym cyklu szczepień swoiste przeciwciała były prawie niewykrywalne, co sugeruje, że w celu przedłużenia czasu trwania odporności potrzebne są szczepienia przypominające”.6 Jeszcze „ciekawsze” zapiski możemy przeczytać w badaniu dr Srugo z 2000, który pisze że: „Nasze wyniki wskazują, że dzieci w wieku 5–6 lat i prawdopodobnie młodsze, w wieku 2–3 lat, odgrywają rolę cichych rezerwuarów przenoszenia krztuśca w społeczeństwie”.7 Wielu ekspertów powtarza jak mantrę: „Jeśli zaszczepisz, to twoje dziecko będzie miało łagodniejszą infekcję”. Naprawdę? Szwecja, która ma najlepszy na świecie system diagnostyki i powiadamiania, twierdzi, że zgłasza się tylko jedną na 1000 infekcji, ponieważ większość z nich ma łagodny przebieg.8 W Nowej Zelandii rodzice nieszczepionych dzieci twierdzą, że ich dzieci nie są tak chore jak dzieci zaszczepione. Ale może dzieje się tak dlatego, że ludzie, którzy nie zdecydowali się na szczepienie, wiedzą, jak leczyć naturalnie krztusiec? Jeśli szczepionki przeciwko krztuścowi mają tak ograniczoną ochronę, jakie mogą nieść konsekwencje? Dokładnie to, co widzimy teraz, przewidywano prawie 25 lat temu, kiedy dr Bass stwierdził: „Młodzi dorośli, którzy nigdy nie chorowali, ale zostali zaszczepieni jako dzieci, stają się podatni na krztusiec, co stanowi o ich malejącej odporności. Są oni źródłem infekcji u niemowląt które są zbyt małe, aby można je było zaszczepić i to właśnie w tej grupie występuje najwyższy wskaźnik śmiertelności”. Ale dlaczego dawki przypominające nie spowodują, że organizm zabije atakujące bakterie? Są dwa powody. Pierwszy został opisany przez Jamesa Cherry’ego w 2004 roku i jest nazywany „pierwotnym grzechem antygenowym”: „Szczególnie interesujący jest brak znaczącej odpowiedzi przeciwciał ACT u dzieci, u których zawiodły szczepionki DTP lub DTaP. Ta indukowana tolerancja jest intrygująca i może wynikać ze zjawiska zwanego „pierwotnym grzechem antygenowym”. W tym zjawisku dziecko reaguje przy początkowej ekspozycji na wszystkie prezentowane epitopy czynnika zakaźnego lub szczepionki. W przypadku powtarzającego się zarażenia w starszym wieku dziecko reaguje preferencyjnie na epitopy wspólne z pierwotnym czynnikiem zakaźnym lub szczepionką. Ponieważ obie szczepionki zawierają wiele antygenów (tj. PT, FHA, PRN i fimbrie), zaszczepieni pacjenci zareagowali na antygeny, którymi zostali zaszczepieni, a nie na nowy antygen (tj. ACT) związany z szczepionką." Szczepionka wytwarza przeciwciała końcowe, a naturalne zakażenie wymaga specyficznej odporności oskrzeli, której nie wytwarzają obecne szczepionki i której nie zapewniają przeciwciała wykryte w testach przeciwciał. U dorosłych, szczepionki przypominające nie działają. Jak pokazał Weingart w badaniu z 2000 roku: „Badania te mają ważne implikacje dla rozwoju szczepionek. Chociaż obecne szczepionki chronią przed poważnymi chorobami, zapewniają one niewielką ochronę przed kolonizacją przez organizm. Opracowanie szczepionki zapobiegającej zakażeniom bakteryjnym jest ważnym celem”.9 Dlaczego tak się dzieje? „W poprzednim badaniu zaobserwowano, że u dzieci, u których szczepionka DTaP nie zadziałała, odpowiedź przeciwciał na antygen ACT nieszczepionkowy była słabsza, podczas gdy u nieszczepionych dzieci chorych na krztusiec odpowiedź przeciwciał na ten antygen była silna. Pierwotna ekspozycja zasadniczo „ blokuje „odpowiedź immunologiczną na pewne epitopy i hamuje odpowiedź na połączone epitopy, nawet po kolejnych ekspozycjach”. Właśnie dlatego zaszczepione osoby nie są w stanie usunąć bakterii z oskrzeli i w przypadku zakażenia stają się nosicielami. Nie reagują na kluczowe toksyny, które powstają w czasie infekcji. Dr Cherry zauważył, że osoby odporne na szczepionkę po ponownym zakażeniu krztuścem nie eliminują bakterii, co potwierdzono już w badaniu cztery lata wcześniej. Chociaż w pismach WHO stwierdza się, że skuteczność szczepionek wynosi 84%, stwierdzenie to opiera się na dwóch badaniach wykorzystujących dane z 1992 r. (Greco 96, Salmaso 2001). W badaniach tych opisano skuteczność szczepionki acelularnej na 84%, a starszej wersji szczepionki pełnokomórkowej (Pw) na 36%. Jednak nowe badanie mówi: „Z kampanii masowych szczepień jasno wynika, że odporność nadawana przez bezkomórkową szczepionkę jest mniej trwała niż odporność wywołana przez szczepionki pełnokomórkowe lub odporność wywołana naturalną infekcją”.10 Dane dotyczące skuteczności na poziomie 84% nie uwzględniają zmian genetycznych u bakterii krztuśca, które od tego czasu szerzą się na całym świecie. BRAKUJĄCY KLUCZ Naturalna odporność błon śluzowych jest ukierunkowana na proces infekcji, czyli sposób, w jaki bakterie kolonizują oraz jakie wytwarzają toksyny gdy przyczepią się do rzęsek w oskrzelach w tzw. „strefie zerowej”. Obecna szczepionka nie celuje w żaden z tych antygenów, ponieważ są one włączane i wydalane w procesie infekcji. Te toksyny lub antygeny... NIE są antygenami użytymi do wytworzenia szczepionki i nawet gdyby były właściwymi przeciwciałami zapobiegającymi infekcji, byłyby przydatne tylko wtedy, gdyby przedostały się do oskrzeli. Obecne szczepionki przeciwko krztuścowi wytwarzają przeciwciała przeciwko antygenom, które pojawiają się późnej fazie infekcji. Szczepionka może zmniejszyć nasilenie choroby na kilka miesięcy, gdy istnieją już przeciwciała, ale obecne szczepionki przeciwko krztuścowi nie zapewniają skutecznej ochrony początkowej która natychmiast usunełaby bakterie po ponownym zakażeniu. Przeciwciała szczepionkowe, jeśli są obecne, mogą zmniejszyć działanie toksyny krztuścowej, gdy dotrze ona do krwiobiegu. Ale to tylko przypuszczenie. Kiedy nasze nieszczepione maluchy zachorowały na krztusiec, lekarz nie mógł zrozumieć, dlaczego były one znacznie mniej chore niż wszystkie zaszczepione dzieci w jego gabinecie. Właściwa naturalna odporność błon śluzowych, która skutecznie usuwa bakterie i zapobiega infekcjom, jest obecnie definiowana przez naukowców „nowego pokolenia” i oto, co odkrywają. Dr Feunou pisze: „…naturalnie nabyta odporność na B. pertussis jest długotrwała (> 30 lat). Kilka parametrów może wyjaśniać te różnice w czasie trwania odporności wywołanej infekcją bakteryjną i szczepieniem. Podczas gdy aPV składają się z dwóch do pięciu antygenów B. pertussis, naturalna infekcja indukuje odpowiedź immunologiczną przeciwko szerokiemu zakresowi antygenów, z których niektóre mogą przyczyniać się do indukcji długotrwałej odporności ochronnej. Ponadto, B. pertussis jest patogenem wyłącznie układu oddechowego, jest prawdopodobne, że odporność błony śluzowej odgrywa ważną rolę w długoterminowej odporności ochronnej.” Ten sam autor w innym artykule pisze: „Żadna z obecnie dostępnych szczepionek nie jest ukierunkowana na odporność błon śluzowych. B. pertussis jest patogenem błony śluzowej, a infekcja ogranicza się wyłącznie do górnych dróg oddechowych. Odporność błon śluzowych mogłaby zatem prawdopodobnie przyczynić się do ochrony.” Powtórzę: Obecne szczepionki nie zapewniają tego samego rodzaju ochrony jaką daje naturalne przejście przez infekcje. Szczepionki na krztusiec są stosowane od ponad pół wieku i pierwszą rzeczą, o której powinni wiedzieć lekarze, jest fakt, że nie tylko nie działają tak jak zakładano że będą, ale faktycznie spowodowały że krztusiec jest obecnie znacznie poważniejszy dla dzieci. „Eksperci” wiedzą, że „stara” szczepionka spowodowała poważne problemy i wiedzą, że do rozwiązania tych problemów potrzebna jest nowa, inna szczepionka. Wiedzą też, że nie mogą tego powiedzieć. Szczepionka donosowa BPZE1 Poszukiwania szczepionki donosowej rozpoczęły się w 2000 roku. Wygląda na to, że rozwiązaniem problemu lekarzy na uniknięcie konieczności wyjaśniania opinii publicznej, że schrzanili cały układ jest wprowadzenie po urodzeniu nowej donosowej szczepionki przeciw krztuścowi, jako uzupełnienie istniejącej serii szczepionek: „...opracowano nową ochronę małych dzieci zanim otrzymają przydawkowy zestaw szczepionki przeciwko krztuścowi. Nowy preparat należałoby podać w wieku 2 do 6 miesięcy. W niniejszym badaniu ocenialiśmy trwałość ochronnej odporności wywołanej BPZE1. W ciągu 1 roku po podaniu BPZE1 zmierzyliśmy immunogenność i skuteczność ochronną przeciwko zakażeniu B. pertussis w porównaniu z indukowaną przez powszechnie stosowany aPV. Nasza hipoteza była taka, że naśladując naturalną infekcję BPZE1, możemy wywołać długotrwałą odporność ochronną przeciwko B. pertussis, ponieważ niedawna analiza wykorzystująca modele dynamicznej transmisji w populacjach ludzkich przewidywała, że odporność wynikająca z naturalnej infekcji będzie utrzymywać się przez ponad 30 lat. Aby przetestować tę hipotezę, użyliśmy mysiego modelu infekcji w celu porównania skuteczności ochronnej BPZE1 ze skutecznością aPV w okresie 1 roku. Przez cały ten okres odkryliśmy, że BPZE1 zapewnia wysoki poziom ochrony przed infekcją B. pertussis, zarówno u myszy zaszczepionych w wieku dorosłym, jak i w okresie niemowlęcym. We wczesnych punktach czasowych (3 miesiące po szczepieniu) ta skuteczność ochronna była podobna do tej wywołanej przez aPV. Jednakże później, zwłaszcza 9 i 12 miesięcy po szczepieniu, ochrona wywołana BPZE1 była nadal silna, podczas gdy odporność wywołana aPV osłabła. Trwałość ochrony wywołanej BPZE1 była podobna do tej wywołanej infekcją B. pertussis, jak wykazano w badaniu Skerry'ego i Mahona. Chociaż planowane jest podawanie BPZE1 na wczesnym etapie życia, a następnie w ramach obecnego schematu trzydawkowego szczepienia przeciwko krztuścowi, w wieku od 2 do 6 miesięcy, długoterminowa ochrona zapewniana przez BPZE1, jak wykazano w tym artykule, sugeruje, że późniejsza dawka przypominająca aPV osobom zaszczepionym BPZE1 byłaby alternatywą do zbadania. Z drugiej strony BPZE1 może stanowić również opcję szczepienia dorosłych, gdy ich odporność na poprzednie szczepionki przeciw krztuścowi osłabła, aby zapobiec przeniesieniu infekcji na małe dzieci”. Cóż za fajny pomysł... prawdopodobnie zastrzyk bezkomórkowy zapewniłby wzmocnioną odporność osobie zaszczepionej we właściwy sposób, donosową szczepionką BPZE1???.....ale nie zostało to jeszcze udowodnione. Lekarze wprowadzą tę nową szczepionkę dziecku zaraz po urodzeniu jako profilaktykę informując rodziców, że wstrzyknięcie donosowe to tylko niewielki dodatek mający na celu przygotowanie noworodka do czasu, aż będzie mógł przyjąć resztę „normalnych” szczepionek na krztusiec. Ten „mały dodatek” pozwala obecnym producentom starych szczepionek nadal zarabiać dużo pieniędzy, podczas gdy społeczeństwo nadal będzie wierzyć mitom. W rzeczywistości szczepionka donosowa – jeśli zadziała – powinna być JEDYNĄ stosowaną szczepionką. Biorąc pod uwagę, że zastrzyki przypominające nie zwiększają właściwości bakteriobójczych we krwi, dlaczego więc je polecać? Ponadto szczepionka komórkowa zwiększa podatność (u myszy) na Bordetella parapertussis czterdziestokrotnie. Postuluje się, że widoczny wzrost ilości zachorowań na krztuśca to tak naprawdę parakrztusiec, wywołany przede wszystkim szczepionkami bezkomórkowymi. Ale kto tak naprawdę na to patrzy? Nikt. Uzyskanie dokładnych informacji na podstawie badania trendów u ludzi, a nie tylko u myszy, jest zbyt niebezpieczne. Jeśli przedstawiciele zawodów medycznych byliby skłonni przyznać się do powyższego, właśnie to musieliby powiedzieć: „Nasze pomysły dotyczące odporności na krztusiec były błędne; opracowana przez nas szczepionka spowodowała niewłaściwy rodzaj odporności, która była bardzo krótkotrwała. W rezultacie wiele starszych dzieci, młodzieży i dorosłych miało niewłaściwy rodzaj odporności. Chociaż nie zachorowali na poważną chorobę, nie byli w stanie usunąć bakterii tak, jak potrafią to ludzie z naturalną odpornością, dlatego stali się nosicielami i rozprzestrzeniali infekcję w społeczeństwie. Dlatego też krztusiec jest obecnie niekontrolowany, ponieważ naruszyliśmy odporność matki co spowodowało wzrost liczby hospitalizowanych dzieci. Uważamy jednak, że możemy odtworzyć naturalną odporność za pomocą szczepionki donosowej, która zapewnia długoterminową odporność, a jeśli zadziała, być może będziemy w stanie zapewnić długoterminową odporność za pomocą pojedynczej dawki podanej do nosa – może co 20 lat”. Bądźcie pewnie, że takie oświadczenie nigdy nie zostanie złożone. Podsumowując: Krztusiec jest przenoszony przez nosicieli. Większość nosicieli nie wie, że go ma, ponieważ większość zakażeń jest bezobjawowa. Patrząc na ramy czasowe, inkubacja jest wymieniana jako 5 - 15 dni. Po tym następuje nieznaczne przeziębienie, które trwa około tygodnia, a następnie ustępuje w czasie od 12 do 22 dni. Po około tygodniowej przerwie zaczyna się kaszel który trwa ok 19 - 31 dni. Antybiotyki są skuteczne w zmniejszeniu objawów, jeśli zostaną podane w ciągu trzech tygodni od pierwszego kontaktu. A co jeśli nie wiesz kiedy doszło do kontaktu? Po tym czasie literatura medyczna wyraźnie pokazuje, że antybiotyki pogarszały krztusiec i przedłużały czas trwania choroby.
