W marcu 2020 roku Dominique Belpomme i Philippe Irigaray, którzy są związani z Europejskim Instytutem Badań nad Rakiem i Środowiskiem, opublikowali artykuł na temat elektronadwrażliwości. Artykuł opiera się na zarejestrowanej bazie danych, którą utrzymują od 2009 roku. Baza ta, zawiera informacje kliniczne dotyczące ponad 2000 pacjentów z elektronadwrażliwością (EHS) i wielochemiczną wrażliwością (MCS). Arkusz informacyjny Światowej Organizacji Zdrowia z 2005 r „Pola elektromagnetyczne i zdrowie publiczne”, mówi, że „Elektronadwrażliwość charakteryzuje się różnymi niespecyficznymi objawami....i przypomina MCS oraz inne zaburzenie związane z narażeniem środowiska na chemikalia na niskim poziomie...”. WHO nie uznaje EHS za chorobę, którą można zdiagnozować i leczyć medycznie. Belpomme i Irigaray chcą, aby WHO dodała EHS do międzynarodowej klasyfikacji chorób (ICD). Autorzy przeglądu przeprowadzili badanie prospektywne, wykorzystując wywiady oparte na kwestionariuszach i kliniczne badania fizykalne pierwszych 727 przypadków uwzględnionych w bazie danych. Nadwrażliwość na smog elektromagnetyczny zgłosiło 521 osób (71,7%), 52 osoby (7,1%) zgłosiło tylko MCS; a 154 (21,2%) zgłosiło EHS i MCS. Dwie trzecie grupy które określiły się jako mające EHS i MCS stanowiły kobiety. Podobnie jak MCS (wielochemiczną wrażliwość), osoby z EHS zgłaszają różne objawy - z których wiele ma charakter neurologiczny - w tym: ból głowy (88%), dysestezja (ból, swędzenie lub uczucie pieczenia) (82%), uczucie gorąca/otalgii ucha (70%), zawroty głowy (70%), szum w uszach (60%), zaburzenia koncentracji/uwagi (76%), natychmiastowa utrata pamięci (70%), zmęczenie (88%), bezsenność (74%) tendencja do depresji (60%) Pacjenci z EHS opisują, że objawy pojawiają się lub nasilają wraz z ekspozycją na źródła pola elektromagnetycznego. Podczas gdy częstość występowania niektórych objawów klinicznych (np. ból głowy, zaburzenia równowagi, niedobór koncentracji/uwagi) była statystycznie podobna u osób z EHS i tylko MCS, inne objawy pojawiały się częściej u osób z EHS, w tym dysestezja, uczucie gorąca/otalgia ucha, szum w uszach, nadwrażliwość (wrażliwość na dźwięk), zawroty głowy, natychmiastowa utrata pamięci, bezsenność i zmęczenie. Pacjenci z EHS i MCS mieli więcej chorób i innych dolegliwości zdrowotnych. Grupa EHS/MCS była również bardziej narażona na zmiany skórne (45%), występujące głównie na rękach - "szczególnie na dłoni, która trzymała telefon komórkowy". Belpomme i Irigaray poszukiwali biomarkerów charakteryzujących EHS i/lub MCS. Stwierdzili oni wzrost histaminy zarówno u pacjentów z EHS, jak i MCS (30-40%), „co sugeruje, że zaangażowany jest proces zapalny o niskim stopniu nasilenia…”. Ponadto około dwadzieścia procent z 727 pacjentów miało autoprzeciwciała przeciwko O-mielinie. Około 80% pacjentów z EHS miało zwiększone poziomy jednego lub więcej zmierzonych biomarkerów związanych ze stresem oksydacyjnym/nitrozacyjnym: substancji reaktywnych kwasu tiobarbiturowego (TBARS), utlenionego glutationu i nitrotyrozyny. Pacjenci z EHS mieli również nieprawidłowe profile neuroprzekaźników. Oprócz biomarkerów krwi i moczu lekarze zastosowali testy radiologiczne, aby znaleźć wskazówki dotyczące tych schorzeń. Obrazowanie mózgu w tym tomografia komputerowa, MRI i angioskan, „są zwykle prawidłowe” zarówno u pacjentów z EHS, jak i MCS. Jednakże przezczaszkowe badanie ultrasonograficzne metodą Dopplera wykazuje zmniejszenie średniego wskaźnika pulsacji w tętnicach mózgowych, szczególnie u osób z EHS i MCS, co skutkuje zmniejszeniem prędkości przepływu krwi. Ultradźwiękowa tomografia mózgowa (UCTS) pokazuje, że osoby z EHS i/lub MCS mają zmniejszony przepływ krwi przez naczynia włosowate do układu limbicznego i wzgórza w mózgu: „Chociaż te nieprawidłowości nie są specyficzne, ponieważ mogą być podobne do tych występujących w chorobie Alzheimera i innych zaburzeniach neurodegeneracyjnych, niedawno potwierdziliśmy, że UCTS może być obecnie jedną z najdokładniejszych technik obrazowania stosowanych w diagnozowaniu EHS i/lub MCS oraz w monitorowaniu leczonych pacjentów”. Ponieważ objawy EHS i MCS są zróżnicowane i niespecyficzne, Belpomme i Irigaray sugerują najpierw wykluczenie znanych patologii, które mogłyby odpowiadać za występujące objawy. Powtarzający się związek między narażeniem na pole elektromagnetyczne a zmianami objawów klinicznych, a także obecność nadwrażliwości na substancje chemiczne (która jest związana z polem elektromagnetycznym), wskazują na możliwość nadwrażliwości na pole elektromagnetyczne. Zwiększone stężenie histaminy (przy braku alergii) i/lub zwiększone biomarkery związane ze stresem oksydacyjnym/nitrozacyjnym występują u około 70% pacjentów z EHS. Dzięki dodaniu obrazowania ultradźwiękowego Belpomme i Irigaray byli podobno w stanie „obiektywnie zdiagnozować EHS u około 90% pacjentów zgłaszających EHS”. Autorzy podają, że wielu pacjentów z EHS ma „głęboki niedobór witamin i pierwiastków śladowych, szczególnie witaminy D i cynku”. Stosowano również fermentowany preparat z papai i miłorząbu japońskiego w celu przywrócenia równowagi w pulsacji mózgu. Leczenie obejmuje również glutation, przeciwutleniacze, leki przeciwhistaminowe (jeśli poziom histaminy jest wysoki) i leki przeciwnitrozowe. Ważne jest również unikanie promieniowania elektromagnetycznego i stresorów chemicznych oraz stosowanie środków ochronnych. Według doświadczeń autorów objawy mogą się zmniejszyć, a nawet zniknąć w wyniku leczenia i ochrony, ale „nadwrażliwość na EMF i/lub wrażliwość chemiczną związaną z MCS nigdy nie znika… EHS i MCS wydają się być związane z pewnym nieodwracalnym neurologicznym stanem patologicznym, wymagającym stałej profilaktyki”. Według obecnych szacunków, nadwrażliwość na pola elektromagnetyczne dotyczy od 3% do 5% populacji. W miarę jak narażenie środowiska na promieniowanie elektromagnetyczne wytwarzane przez człowieka nadal rośnie, częstość występowania prawdopodobnie wzrośnie.
